جمع شدن هزاران تن برای تماشای عمل غیر انسانی اعدام در یک محل ورزشی جز نشانه انحطاط و بیمار بودن لایه هایی از جامعه است؟چه چیزی در تماشای مرگ یک انسان جز خشونت و ارضاء حس خشونت نهفته است؟این خشونت پنهان در جامعه از کجا سرچشمه گرفته است؟
این خشونت ها در کشوری که پایه های حکومت آن با اعدام روشنفکران و دگر اندیشان محکم شده و ٨ سال،ناگزیر درگیر جنگ و خون ریزی بوده است اجتناب ناپذیر است،
تصور کنید کودکی ٩ ساله را که به همراه پدر و مادر به دیدن مراسم اعدام میرود.در کتاب داستانش عکس و داستان اعدام حسنی را میخواند .در شبکه های تلوزیون اخبار اعدام قاچاق چیان مواد مخدر را میشنود...برای فردای این کودک چه انتظاری میتوان داشت؟همینطور تاثیری که این کودک بر همکلاسی ها و دوستان خود میگذارد را در نظر داشته باشید.قصد من توهین به هم میهنانم نیست اما جز عده محدودی بقیه مان یا چشم هایمان را به روی حقایق بسته ایم یا هنوز حقیقت را درک نکرده ایم که در هر دو حالت گوسفندانی هستیم که لایق حکومت گرگیم،مگر آنکه تدبیری بیاندیشیم.
کاریکاتور اثر مانا نیستانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر